AliAltanSaka [GhostrideR]

Sevgili Murat hocam paylaşmış,

aşk ile…

Hz. Muhammed’in Kabe’nin içinde bulunan üç putu kırdığı anlatılır.

Bu putlardan birinin adı Mennan’dır. El-Mennân ismi iyilik ve lütufta bulunan anlamına gelir.

Bunun manasına dair Muhiddin Gür Bey’in anlattığı bir manayı paylaşmak istedim.

Maneviyata Yolculuk

23. Mana

…

Bir gün mana aleminde, insanları Allah’a çağrı nidası duydum. Yani “isteyen gelip Allah’ı görebilir” diye bir terimdi. Bu çağrı nidasını duyunca, arzum Allah olduğundan hemen çağrıya icabet ettim. Bir çok hediyeler alıp, Allah’a gitmek için yola çıktım. Aslında hediyelerimde yapmış olduğum ibadetlerimdi. Namaz gibi zekat gibi Kur’an, zikir, din, iman gibi benzeri ibadet sistemleriydi. İşte bunları alıp Allah’a doğru yol aldım. Aslında olay bir duygu menzili gibiydi. Ama ben çok sevinçliydim. Çünkü benim ibadetim ve iyiliklerim oldukça çoktu. Belki de ben öyle sanıyordum. “hediyelerim çok iyi, kabul edilirim” diyordum. Bu yolculukta zannediyordum ki, yalnız ben gidiyorum. Ama yolda gördüm ki, tüm varlıklar ve insanlar alemi, hepsi birden Allah’a gidiyorlar. Gidenlerin de kendilerine göre hediyeleri vardı. Tüm evrenler bir bütün olarak Hakka gidiyorlardı. Bunları görünce hayretten hayrete düştüm.

Beni hayrete düşüren, konulardan biride insanlardan başka hiçbir varlık amellerini ve iyiliklerini ne ellerinde nede dillerinde götürmüyorlardı. Yani insandan başka hiçbir varlık, yaptıklarından karşılık beklemiyorlardı. Yalnız insanlar cehaletlerinden dolayı yaptıklarına karşılık bekliyorlardı. Bu karşılıkta kurtuluş karşılığıydı. Her varlık kendi vazifelerinde çok mutluydular. İnsanlar amelleriyle insanlıklarını bulacaklarını bilmediklerinden amel birikimiyle sevap beklediklerinden umutsuz ve mutsuzdular. Zaten ben bunların, içeriklerini biliyordum. Benim amacım bir an evvel Allah’a gidebilmek olduğundan, yoluma devam ediyordum. Herkes kendi amelini yüklenmiş, benim gibi onlarda Allah’a gitmek üzere yollarına devam ediyorlardı. Bu yolculukta ben insanlar içerisinde çok mutluydum. Nedeni ise, benim hediyem herkesin hediyelerinden daha çok olduğundandı. Öncede yazdığım gibi hediyelerimiz, kendi amellerimiz ve insani hallerimizdi. Yolculuğumuz ilerledikçe insanların hediyeleri çoğalmaya başladı. Şöyle ki, bazı insanlar var ki, Allah yolunda canlarını, başlarını vermiş olarak yollarına devam ediyorlardı. Mal, para, hizmet, amel neler, neler götürmüyorlardı ki, zaman ilerledikçe benim kendi hediyem sıfır gibi görünmeye başladı. Mahcup olmakla beraber yinede hediye hediyedir diyip yoluma devam ettim. Sonuçta bir vadiye geldim ki;

Ne göreyim…. uçsuz bucaksız bir saha, ve de genişliğinin tarifi imkansız. Ayrıca menzilde gönül menziliymiş. Bu bilgiler bana savurtsuz olarak nakş ediliyordu. Bu sahrada gördüğüm manzara ezelden beri gelen insanların hepsi, hediyeleriyle beraber orada bekliyorlardı. Sahraya varınca ben daha ileri gitmek istedim. Hemen önüme geçildi. Bu önüme geçiş olgusu da kendimden, kendime manevi bir güçtü. Ben önüme geçenlere, “Allah bizi çağırmış onu görmeye gidiyorum” dedim. Bana denildi ki “iyi geldim ama, ne var ki göremezsin” denildi. “Neden” dedim, “Sen ve sizler amelinizle gediğiniz için göremezsiniz” dediler. Ben onlara çıkışarak herkesin ameliyle Allah’a ulaşabileceğini savundum, onlar da bana cevaben “Evet herkes ameliyle Allah’a gider. Ama ne var ki, amelini getirenler Allah’ı göremezler.” O zaman baktım ki, ne canını ne başını getiren, ne amelini getiren, ne malını getiren hiç birisi içeri alınmıyor. Ancak ameliyle gelip de, amelini getirmeyenler içeri alınıyorlardı. Sordum ki, “bu kişiler ne zamandan beri burada bekliyorlar”. Bana manen açıldı ki, yaratılanlar, yaratılacaklar ve de geçmişte ölenlerin hepsi buradalar. Irk ve milliyet ayrımı hiç yoktur. Yalnız amel ayrımı var. Bir de hizmet ile gönüle girmek var ki, onlar her gözden gizli olarak, Allah’ın bilgisinde olup Allah’a gidebiliyorlardı.

Zaten amelin en üstünü de bir gönüle girmekti. Nedeni ise, Allah’ın insan gönlünde olduğudur. Bunların açıklamasını zaten yapmıştım. Onun için sizlere tavsiyem. Elinizden geldiği kadar gönül yapmaya ve de gönüle girmeye gayret edin. Bunu başarmak içinde hem muhatap, hem muhabbet, sevgi, aşk hem de bilen bir kişiye ihtiyaç vardır. Tekrar konumuza dönersek. Bu sahrada her ne kadar ileri gidemedimse de, bana sonsuz ilimler açıldı. Israrı geçersiz olduğu bir yerde ne var ki, hemen manadan ayıldım. Ve de analdım ki, insana en iyi Mürşid Allah ve de Allah’a ulaşmış bir kişi, en seri vasiyet ise, amel en süratli gidiş, ihlas olmaktadır. Zaten yazdıklarım gördüklerimin yanında sıfır kalır. Onun için diyorum ki, kendinizi arıtmak için, işlemiş olduğunuz amel çeşitleri, her ne olursa olsun. Hepsini kullanın. Ama hepsini menfaatsiz olarak insanlara faydalı diye yapın. Allah rızası için olsun. Kurtuluşunuz bu yoldadır.

Sevap için yapılan amel, insana yük olmaktan başka bir şeye yaramaz…

Muhiddin Gür